 |
РОДНЫЯ ВОБРАЗЫ
|
|
Вобразы мілыя роднага краю,
Смутак і радасьць мая!..
Якуб Колас
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
З глыбіні казачных сьнягоў
Чарнеюць постаці таполяў –
Нямыя помнікі гэроям...
У ценях, змочаных крывёю.
Ноч белым пазірае ў шкло
Ільдзін празрыстых. Аджыла
Зарніцы вогненнай пара.
І цягне волакам туга.
І ўсё тое, што кахала –
Застылы і халодны прах,
Які гарэў калісь на вуснах,
Без пачуцьця цяпер ураньню
Пад покрывам сівых сьнягоў
Сьпіць пасьля першай шлюбнай ночы.
І вечнасьць незбудзімых сноў
Ужо кранула яе вочы.
Душа найчыстая яе
Цяпер лунае у вышынях
Дакорам ціхім для мяне,
Крылом, параненым ільдзінай
Зчарствелых, спарахнелых сэрцаў.
Лунае прывідам бяздомным
Над раскрамсаным жорстка целам...
Званы крычаць бязладным бомам.
І попел замест сьнега вее
Жалобным вэлюмам нябёсаў.
Гук на паўслове ўраз нямее
Крывавым сьледам крокаў босых
Па найбялюткім сакрамэнце...
Хто першым быў, хто быў апошнім,
Хто дасьпяваў усе куплеты,
А хто застаўся там, у пожнях,
Калі і як – вядома Богу...
Марозцам з вуснаў пара грае.
Сьвітанкам тоіцца трывога.
Сьвяча, забытая, згарае.
Не прадчуваньне. Сон апоўнач.
І я, прачнуўшыся, малюся...
Каханнем зьзяюць яе вочы,
Маёй сьвятое Беларусі.
|
|
|
|
Падабаецца
Не падабаецца
|
|
|
2009–2020. Беларусь, Менск.
|
|
|
